Er is leven na de dood en ik neem je graag mee op mijn reis en help je om valkuilen te ontwijken bij de aanschaf van een ander paard.

Het is tijd om het verdriet er te laten zijn. Er is ook een prettige spanning om opnieuw op zoek te gaan naar een ander paard. Gaan we voor western gaan we voor dressuur. Moet het een hij zijn of een zij. Is het bont, gestippeld of een kleur met een beetje wit. Mag het een project of een instapmodel zijn. Komt het uit Nederland of gaan we voor import. Zoveel vragen met zoveel antwoorden.

Maar, er is maar 1 goed antwoord voor mij. We zien wel waar het klikt. De tekortkomingen of de ontwikkelingsuidagingen neem ik voor lief, als ik weet of ik deze met of zonder hulp kan aanpakken. Ik heb al veel filmpjes doorgestuurd gekregen en veel ervan zijn echt niet om aan te zien. Iedereen heeft zijn manier van rijden en ook ik ben zeker geen sterruiter en heb ook niet die ambities. Alleen heb ik door mijn werk geleerd waar ik naar wil kijken en wat ik wil voelen.

Een ezel of zoiets?

De afgelopen week was ik samen met mijn dochter op een stal waar er meerdere paarden te koop stonden. We waren te vroeg. Dit is een harde les die ik geleerd heb en die ik je niet wil onthouden. Onze pony was nat toen wij aankwamen. Hij had in de modder gelegen, werd er gezegd. Al snel bleek thuis dat hij als de dood was voor water. Dus, je weet nooit wat ze met hem doen voor dat jij komt om te kijken.

De dame die ons naar het paard bracht was nog bezig met de geïnteresseerde klant voor ons. Maar we konden wel gelijk mee kijken. Goh, wat heb ik in een hele korte tijd al veel gezien. En dan had ik nog geen eens vragen gesteld. Het paard liep kort van achter en je zag de spanning in het lichaam oplopen. De bewegingen werden tijdens het rijden steeds minder gecontroleerd.

Wat ik het ergste vond was de paniek in zijn ogen, toen mijn dochter opstapte in de gang? en de bak in werd begeleid. Mijn dochter wilde hem toch even voelen om vergelijkingsmateriaal te hebben in de zoektocht. Na 2 rondjes heb ik haar gevraagd af te stappen en bevestigde zij veel van mijn ontdekkingen.

Paard in de krul?

Terwijl de klant voor ons, een ander paard aan het bekijken was, kwam er van de begeleidende dame de vraag of het paard waar ze nu naar aan het kijken was al in de “krul” kon lopen?. Waarom zou je dit willen. Is het niet de bedoeling dat een paard kan ademhalen en met je wil werken in plaats van in een positie gedwongen te worden en dan vooruit geschopt moet worden. Ik weet het in de wereldtop wordt nog veel getolereerd. Maar, gelukkig zie en hoor ik steeds meer ruiters praten over het meer ruimte geven van de hals. In de krul of niet, van mij hoeft het niet.

Vrijwillig of niet anders kunnen?

Ja en ik weet ook dat sommige paarden zichzelf in een krul zetten en hier mensen ten onrechte veroordeeld over worden. Het is juist een uitdaging om je paard zoveel vertrouwen in zijn eigen lichaam mee te geven dat hij dit niet meer nodig heeft. Het bijkomende effect is dan ook dat deze paarden meer ontspannen worden en jij dus niet altijd meer op een bommetje hoeft te rijden. Het scheelt frustratie en helpt zeker om een betere band op te bouwen. Toch, hoe fijn is het om met je paard samen te werken in plaats van de frustratie om je paard in beweging te krijgen